Wiadukt nigdzie się nie zapodział, po prostu biegnie po nim droga na Bolesławiec po wybudowaniu części autostrady
Te ruiny w Jedrzychowicach to nie zamek, a pałac.
Pałac – reprezentacyjna budowla mieszkalna pozbawiona cech obronnych, także określenie dla bardziej okazałych gmachów użyteczności publicznej i urzędów.
W starożytności we wszystkich kręgach kulturowych (Mezopotamia, Egipt, Kreta, Persja) wznoszono budowle typu pałacowego, jedynie w starożytnej Grecji ten typ budowli wykształcił się stosunkowo późno bo w okresie hellenistycznym. Również w starożytnym Rzymie i Bizancjum powstawały okazałe budowle pałacowe. Na Palatynie (łac. mons Palatinus), powstało kilka okazałych pałaców cesarskich. Stąd wzięła się późniejsza nazwa na określanie takich budowli.
W średniowiecznej Europie budowle typu pałacowego występują jedynie w kręgu kultury bizantyjskiej i muzułmańskiej, funkcje reprezentacyjno – rezydencjonalne pełniły głównie zamki, choć w okresie przedromańskim i romańskim wznoszono budowle typu pałacowego w Polsce nazywane palatium. We Włoszech w wieku XV powstają pałace typu miejskiego (pałac Strozzich we Florencji). Architektura tych budowli sprowadzała się do prostej bryły, najczęściej o trzech kondygnacjach i wewnętrznym czworobocznym dziedzińcu arkadowym. Z czasem wzbogacano artykulację elewacji podziałami, zwiększano liczbę otworów, różnicując wysokość kondygnacji i ich program - piano nobile (bel-etage), mezzanino.
W czasach nowożytnych za formę przejściową można uznać palazzo in fortezza – ufortyfikowaną budowle o wyraźnych cechach reprezentacyjno – rezydencjonalnych (przykłady: Łańcut, Podhorce, Rzeszów, Krzyżtopór). Rozwój architektury pałacowej nastąpił w okresie baroku a główny kierunek wyznaczały realizacje francuskie. Największą popularność uzyskał typ pałacu entre cour et jardin (pomiędzy dziedzińcem a ogrodem) charakteryzujący się ścisłą osią symetrii i wielką skalą. Główny korpus pałacu posiadał najczęściej ryzalit akcentujący oś symetrii całego założenia z przylegającymi prostopadle do niego skrzydłami, między którymi powstawał reprezentacyjny dziedziniec zwany cour d’honneur. Po przeciwnej stronie pałacu znajdował się ogród. W miastach dominowały pałace z korpusem przylegającym do ulicy ale obok tego występowały pałace oddzielone od ulicy małym dziedzińcem. W okresie klasycystycznym schemat założenia bywał upraszczany przez zredukowanie skrzydeł.
Zamek – wg prof. Bohdana Guerquina zamkiem nazywamy zespół elementów warownych i budynków mieszkalnych powiązanych w zamknięty obwód obronny, który to zespół powstał w ustroju feudalnym jako ośrodek władzy książęcej, siedziba możnowładcy, siedziba rycerza lub placówka militarna. Zasadniczą cechę takiego zespołu stanowi zamknięty obwód obronny początkowo w postaci wałów lub konstrukcji drewniano-ziemnej, a w następnych okresach murowany. Podobnie uważał prof. Janusz Bogdanowski, który zaproponował następującą definicję: zamek to samodzielne dzieło obronne o zabudowie zwartej, powstałe w okresie średniowiecza, łączące dominującą funkcję obronną z mieszkalną i gospodarczą. Zamek przystosowany był do obrony zamkniętym obwodem obronnym.