27 września 2024 r. w Rwandzie potwierdzono ognisko epidemiczne gorączki krwotocznej Marburg. Zachorowania występują na terenie kilku dystryktów, w tym w stolicy Rwandy - Kigali oraz w regionach graniczących z innymi państwami regionu: Demokratyczną Republiką Konga, Ugandą, Tanzanią.
W ciągu ostatnich tygodni stwierdzono kilka podejrzeń zachorowań w krajach UE (Belgia, Niemcy), u osób które powróciły w ostatnim czasie z Rwandy, które zostały wykluczone po przeprowadzonych badaniach.
Obecnie ryzyko zawleczenia wirusa do Europy oceniane jest jako niskie.
Wirus Marburg został opisany po raz pierwszy w 1967 roku. Rezerwuarem wirusa są gatunki dzikich zwierząt żyjących w Afryce (np. nietoperze, małpy, gryzonie).
Choroba nie przenosi się pomiędzy ludźmi drogą kropelkową. Wirusem można zakazić się poprzez bezpośredni kontakt z krwią lub innymi płynami ustrojowymi osoby chorej oraz przez kontakt z powierzchniami i przedmiotami zanieczyszczonymi materiałem biologicznym pochodzącym od osoby chorej (np. ubrania, pościel).
Osoby bezobjawowe nie są źródłem zakażenia.
Okres wylęgania choroby wynosi od 2 do 21 dni, średnio 5-10. Początek jest zazwyczaj nagły, z niespecyficznymi objawami grypopodobnymi, takimi jak wysoka gorączka, silny ból głowy, dreszcze i złe samopoczucie. Szybkie pogorszenie następuje w ciągu 2–5 dni u ponad połowy zakażonych, charakteryzując się objawami żołądkowo-jelitowymi, takimi jak dyskomfort w jamie brzusznej, silne nudności, wymioty i biegunka. W ciężkich przypadkach może rozwinąć się wysypka oraz krwawienia z różnych narządów.
Nie istnieje leczenie przyczynowe tej choroby ani nie jest dostępna szczepionka.
Informacje dla podróżujących Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Strona internetowa Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) - w j. angielskim
Strona internetowa Europejskiego Centrum do spraw Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) - w j. angielskim i polskim
Strona internetowa Centrum do spraw Zapobiegania i Kontroli Chorób USA (CDC) - w j. angielskim
Źródło: GIS